De kogel is door de kerk, of beter gezegd, door de darm.

Na ruim zes jaar van “ellende” zo`n vijfenzestig ziekenhuisbezoeken, waarvan ongeveer vijftig keer het oprekken van m`n slokdarm (afgelopen dinsdag de laatste) , is nu besloten om te gaan opereren.

Er was al langer sprake van opereren, 19 september  zijn de eerste  gesprekken geweest omtrent het gene wat staat te gebeuren in het UMC te Utrecht. Uit deze en eerder gevoerde gesprekken met  de internist in Meppel werd al gauw duidelijk dat opereren de beste optie is.

Aangezien het oprekken en de daarbij genuttigde medicatie niet tot het gewenste resultaat heeft geleid. Ook de behandeling door oprekken kent zijn grens en is dus niet tot in eeuwigheid toepasbaar. Mijn slokdarm werd steeds nauwer en het littekenweefsel wat zich vormt heeft verhoogde kans op scheuren waarvan de daarop volgende complicaties zeker niet bevorderlijk zijn voor enig herstel of verbetering. Daar bovenop komt nog eens de verhoogde kans voor het verkrijgen van slokdarm kanker, voorop gesteld dat ik dit niet heb.

Met al deze wetenschap en de daarbij goede uitleg van Prof. Dr. Hilligersberg heeft mij dan ook doen besluiten om over te gaan tot opereren. De operatie zal geschieden in het UMC  Utrecht door eerder genoemde arts. Tijdens het gesprek werd mij verteld dat er een wachtlijst was en het nog wel twee maanden kon duren voor dat de operatie zal plaats vinden. Er van uit gaande dat ik dus pas half/ eind november geholpen zal worden, schets mijn verbazing dat ik gisteren  reeds bericht kreeg dat ik 26 oktober al geopereerd word.

Het volgende staat mij te wachten; In mijn slokdarm zitten twee ontstekingen welke zorgen voor de vernauwing en het Barrett slijmvlies. Omdat de ontstekingen vrij ver uit elkaar liggen en een groot gedeelte van de slokdarm bestrijken wordt tijdens de operatie mijn totale slokdarm verwijdert en vervolgens van de maag een nieuwe slokdarm gecreëerd, de zo genoemde buismaag. 

Wat me te wachten staat is een behoorlijk zware operatie waarbij ik zeker tien tot veertien dagen in het ziekenhuis zal moeten verblijven. Het zal dan ook een moeilijke periode worden waarbij ik zeker voor lange tijd uitgeschakeld ben. Maar ook zeker voor Nieske en Annemique zal het een periode worden waarbij er veel van hun hulp en geduld  gevraagd wordt. Ik twijfel er niet aan dat zij er alles aan zullen doen om het mij naar de zin te maken.